சங்கத் தமிழில் தாலி உண்டா? முதலிரவு??

Posted by Kannabiran Ravi Shankar (KRS) on August 9, 2012 · 26 Comments 

அகநானூறு  என்பது  இன்றைய Twitlonger போல!:)  “நெடுந்தொகை” -ங்கிற பேரும் உண்டு!
* குறுந்தொகை   =  உணர்ச்சி (குறும்)
* நெடுந்தொகை  =  கலவி      (நெடும்)
நமக்கு ரெண்டுமே வேணும்:)

இன்றைய பாட்டு = சங்கத் தமிழில் திருமணம் & முதலிரவு!

* தமிழ்ச் சமூகத்தில் “தாலி” கட்டினாங்களா?
* திருமணம் எப்படி நடந்துச்சி? = புரோகிதர் வச்சி, அக்னியை வலம் வந்தா?
* முதலிரவு எப்படி நடந்துச்சி?  = இதைப் பத்தி மட்டும், விரிவாச் சொல்லுங்க:)

வாங்க, DOSA-வை மங்களகரமாத் துவங்குவோம்! திருமண வீட்டுக்குள் நுழைவோம்!
அப்படியே, படுக்கை அறைக்குள்… சீச்சி:) முதலிரவு மாந்தராக… ஒங்களையே கற்பனை பண்ணிக்கோங்க; பாட்டுக்குள் நுழைவோம்!:)

திணை: மருதம்
துறை: ஊடலின் போது, பழசை நினைச்சிப் பார்த்து, தலைவன் ஏங்குறான்
கவிஞர்: விற்றூற்று மூது எயினனார்;
பாடல்: அகநானூறு 136

மைப்பு அறப் புழுக்கின் நெய்க் கனி வெண் சோறு…
மழை பட்டன்ன மணல் மலி பந்தர்

இழை அணி சிறப்பின் பெயர் வியர்ப்பு ஆற்றி
தமர் நமக்கு ஈத்த தலைநாள் இரவின்
…
மறை திறன் அறியாள் ஆகி, ஒய்யென
நாணினள் இறைஞ்சியோளே
தொடை நீவி,
பல் கூந்தல் இருள் மறை ஒளித்தே!

(Note: முழுப் பாட்டும் பதிவின் கடைசீல குடுத்துருக்கேன்; “எடுத்த எடுப்புலயே பாட்டா?” -ன்னு Allergy வேணாம் பாருங்க:)
ஆனா சங்கத் தமிழ் & காமம் = ரெண்டுமே நேரடியா வாசிச்சாத் தான் இன்பம் (உரை-உறை இல்லாம)! So, கீழ்க்கொண்டு போங்க:))

---

காபி உறிஞ்சல்:

மைப்பு அறப் புழுக்கின், நெய்க் கனி ,வெண் சோறு
வரையா வண்மையொடு, புரையோர்ப் பேணி

புழுக்கல் அரிசி தான் இறைச்சிக்கு ஏற்றது;
“சாதம்” தான் decent ன்னு ஒரு சிலருக்கு நினைப்பு:) ஆனா, “சோறு” என்பதே நல்ல தமிழ்!

மைப்பு = கசடு (Waste);  கசடு நீக்கப்பட்ட இறைச்சி, வெண் சோற்றில், எள்-நெய்  ஊற்றி…
வரையா வண்மை = வரம்பு இல்லாம; புரையோர் = உறவினர்களுக்குச் சோறு போட்டு..

புள்ளுப் புணர்ந்து இனிய ஆக, தெள் ஒளி
அம் கண் இரு விசும்பு விளங்க –

விசும்பு = வானம்; திறந்த வெளியில் பந்தல் போட்டிருக்காங்க!
விடிகாலையில் ஒளியும் ஒலியும்; பறவைகளின் ஒலி; விடியலின் ஒளி..

திங்கள் – சகடம் மண்டிய, துகள் தீர் கூட்டத்து,
கடி நகர் புனைந்து, கடவுள் பேணி

திங்கள்-சகடம் = நிலவு-உரோகிணி என்னும் விண்மீனுடன் கூடிய ஓரையில்.. (Constellation)
திருமணத்துக்கு நல்ல நாள்;
“நல்ல நாள்”-ன்னா என்ன? = எரி நட்சத்திரம் & அனல் இல்லா நாட்கள்; கடவுள் பேணி = கடவுளை வணங்கி…

படு மண முழவொடு, பரூஉப் பணை இமிழ,
வதுவை மண்ணிய மகளிர், விதுப்புற்று
பூக்கணும் இமையார் ,நோக்குபு மறைய

மண முழவு = கல்யாண மேளம்; பரூஉப் பணை = பெரிய முரசு
எல்லாரும் வைச்ச கண் வாங்காமல் “அவளையே” பார்க்க..

vaazhai panthal = enga veettu panthakkaal:)

மென் பூ வாகைப், புன் புறக் கவட்டிலை
பழங் கன்று கறித்த, பயம்பு அமல் அறுகைத்

கவட்டிலை = கவர்த்த இலை (இரட்டைக் கொத்தாய், இலை)
அறுகை = கன்றுகள் மேய விட்டுக் கடித்த அறுகம் புல்!  

தழங்கு குரல் வானின், தலைப் பெயற்கு ஈன்ற
மண்ணு மணி அன்ன, மா இதழ்ப் பாவைத்
தண் நறு முகையொடு , வெண் நூல் சூட்டி

பருவ காலத்தின் முதல் மழை; அப்போ முளைச்ச மஞ்சள் கிழங்கு!
வாகை இலை + அறுகம் புல் + மஞ்சள் கிழங்கு
= மூனும், வெள்ளை நூலிலே, பூவோடு ஒன்னாக் கட்டி..  (பந்தக்கால்)

தூஉடைப் பொலிந்து, மேவரத் துவன்றி
மழை பட்டன்ன மணல் மலி பந்தர்
இழை அணி சிறப்பின்…

தூய ஆடை உடுத்தி, மணல் பரப்பிய பந்தலிலே… மழை படபட -ன்னு கொட்டுவது போல் கெட்டி மேள ஒலி…
* இழை = Fibre; நூல் போன்ற அணிகலன்
* இழை அணி சிறப்பின் = சிறப்பான “அணிவிப்பு”
அவ்ளோ தான் திருமணம்; அக்னி  எல்லாம் ஒன்னுமில்ல; மனம்-மணம் = ரெண்டுமே நிறைவு!

தாலி = தாலம் (தாலம் -ன்னா பனை; பனை ஓலையால் செய்த அணி)

* பனை மரம் = பண்டைத் தமிழ் நிலத்தின் வாழ்வாதாரம்;
* திருமணம் = வாழ்வாதாரமான ஒரு நிகழ்வு; அதுக்கும், “பனை” அணியே அணிவித்தார்கள் எனலாம்!
தாலி = மதத்தின் முறை அல்ல!  இனக்குழுவின் முறையே! ஆனால்….

பனை ஓலை = நாள்படக் கிழியும்;
எனவே, தாலி = திருமண நாள் அன்றைக்கு மட்டும் அணிவிக்கப்பட்ட ஒரு மங்கல அணி;

பின்னாளில், “sentiment” ஏற்பட்டு,  கிழியாமல் இருக்க, அதையே  தங்கத்தில், “நிரந்தரம்” ஆக்கிட்டாங்க போல:)
மதமும், இந்த sentiment -க்குத் தூபம் போட்டு, பெண்ணின் மேல் பல சடங்குகளை ஏற்றி விட்டது!

கல்யாணத்தில், இன்னிக்கும் ஆண்களுக்குத் தலையில் பட்டம் கட்டுறாங்களே; தாலி போலவே அதையும் “நிரந்தரம்” ஆக்கியிருந்தா?? ஆண்களே, கற்பனை பண்ணிப் பாருங்க ஒங்க தினப்படி நெலமையை:)

பெண்ணுக்கு மட்டும் தானா தாலி? ஆணுக்கும் உண்டு!
“ஆழி-சங்கு” பொறித்த ஐம்படைத் தாலி = ஆண்-பெண் இருவருக்குமே அணிவித்தல் வழக்கம்;
தாலி= வாலிழை, புதுநாண்… என்ற பெயர்களும் உண்டு!

தாலியின்  இன்றைய நிலைமை வேறு! அதுக்காக…
தொன்மத்தை எவனுமே பேசக் கூடாது-ன்னு சொல்ல முடியுமா?
இன்று இன்றாக இருக்கட்டும், தொன்மம் தொன்மமாக இருக்கட்டும், என்ற புரிதலே போதும்!

எது எப்படியோ…
* சங்க காலத்தில் = தீவலம் இல்லை! புரோகிதர் இல்லை!
* தாலி = மணநாளில் மட்டுமே; “மம ஜீவன” -ன்னு ஆயுசுக்கும் கிடையாது!:)

வடமொழி -ங்கிற ஒன்னு, “மதம்” -ங்கிற சக்தி வாய்ந்த போர்வை போத்திக்கிட்டு…
தமிழின் ஓரமா வந்து, குந்திக்கிட்டு இருக்கு;
இது தொல்காப்பியருக்கும் தெரியும் = அதான் “வட எழுத்து ஒரீஇ” (தவிர்) ன்னாரு:)

முதற் சங்க காலத்தில் அதீதக் கலப்பு இல்லை;
கடைச் சங்கம்/சிலப்பதிகார காலத்துக்குப் பின்னரே…
“மாமுது பார்ப்பான் மறைவழி காட்டிடத், தீவலம்…”  போன்ற வரிகள்!

---

சரி சரி… நீங்கல்லாம் எதுக்குக் காத்துக்கிட்டு இருக்கீங்க-ன்னு தெரியுது:)
வாங்க, முதலிரவு அறைக்குள் போய்ப் பார்க்கலாம்! டாய் முருகா, எனக்கு வெட்கம் வெட்கமா வருதுடா :))

இழை அணி சிறப்பின் – பெயர் வியர்ப்பு ஆற்றி
தமர், நமக்கு ஈத்த, தலைநாள் இரவின்

மணப் பந்தலில், “இழை அணிவித்த சிறப்பு”க்கு அப்பாலிக்கா… உறவினர்,  நமக்கு ஏற்படுத்திக் குடுத்த
“தலை நாள் இரவு” (முதலிரவு) | பெயர் வியர்ப்பு = ரொம்ப வேர்க்குதே…

உவர் நீங்கு கற்பின், எம் உயிர் உடம்படுவி
அன்பே, என் உயிருக்கு = நீயே உடம்பு!
உடம்பு இல்லாம உயிர் இயங்குமா?

முருங்காக் கலிங்கம், முழுவதும் வளைஇ;
பெரும் புழுக்குற்ற  நின் பிறைநுதல்;பொறி வியர்
உறு வளி ஆற்றச், சிறு வரை திற’ என

கலிங்கம்=உடை!  (கலிங்க நாட்டில் தான் சிறப்பான ஆடை நெய்தல்)
முழுதும் போர்த்தி இருப்பதால்..
பெரும் புழுக்கு உற்ற = ஒரே புழுக்கமா இருக்கு!
நுதல் = உன் நெற்றி இப்படி வேர்க்குதே?
வளி = கொஞ்சம் காற்று வரட்டும், திற… எதை?

* சிறு வரை திற = சின்ன “மலை” திற -ன்னும் எடுத்துக்கலாம்:)
* சிறு அரை = சின்ன “இடை” திற -ன்னும் எடுத்துக்கலாம்; ஒங்க வசதி:)
ஆக மொத்தம்… அவ நெற்றியில் வியர்க்குதே-ன்னு தான், இந்த இடத்தில் எல்லாம் திறக்கச் சொல்லுறான்; அவனைத் தப்பா எடுத்துக்காதீக:))

ஆர்வ நெஞ்சமொடு ,போர்வை வவ்வலின்
உறை கழி வாளின், உருவு பெயர்ந்து இமைப்ப

ஆர்வம் ததும்பும் நெஞ்சோடு, துணியை வவ்வ (கவர).. அய்யோ..
உறையில் இருந்து உருவிய வாளைப் போல, எழுந்து நிக்குதே! (You guess:))

மறை திறன் அறியாள் ஆகி, ஒய்யென
நாணினள், இறைஞ்சியோளே பேணி..

மறை திறன் அறியாள் = மறைக்கும் திறமை அவளிடம் இருந்து போய்விட்டது;
’ஒய்’யென நாணினள் = ’ஜம்’-ன்னு வெட்கப் படுறா (ஒய்யாரம்)
இறைஞ்சியோளே = ஏய், என்னை விடுடா-ன்னு இறைஞ்சுகிறாள்;

பரூஉப் பகை ஆம்பல், குரூஉத் தொடை நீவி,
சுரும்பு இமிர் ஆய்மலர் வேய்ந்த
இரும் பல் கூந்தல், இருள் மறை ஒளித்தே!

தொடை நீவி = வேற என்னமோ கற்பனை பண்ணிக்காதீக:) தொடை=மாலை!
பூம்பாவாய் ஆம்பல் ஆம்பல்! ஆம்பல் மாலையைக் கழட்டி வச்சிட்டு;
சுரும்பு இமிர் = வண்டுகள் மொய்க்கும்…
கூந்தல் இருள் ஒளித்தே =  கூந்தலையே இருட்டாக்கி, அந்த இருட்டில் தன்னை மறைச்சிக்கிட்டு வரா பொண்ணு….

* தெரிந்த பாகங்கள் உயிரைத் தந்திட, மறைந்த பாகங்கள் உயிரை வாங்கிட…
* அன்று கூடியவள், இன்று ஊடுகிறாளே,
* என் நெஞ்சே, நான் என்ன சொல்லுவேன்? என்ன சொல்லுவேன்??

SCENE over! Screen Down!:)
dosa 1/365

---

இப்போ, நீங்களே ரெண்டு ரெண்டு வரியா, காபி உறிஞ்சுங்க பார்ப்போம்:)

மைப்பு அறப் புழுக்கின் – நெய்க் கனி வெண் சோறு
வரையா வண்மையொடு – புரையோர்ப் பேணி
புள்ளுப் புணர்ந்து இனிய ஆக – தெள் ஒளி
அம் கண் இரு விசும்பு விளங்க, திங்கள்

சகடம் மண்டிய துகள் தீர் கூட்டத்து
கடி நகர் புனைந்து – கடவுள் பேணி
படு மண முழவொடு – பரூஉப் பணை இமிழ
வதுவை மண்ணிய மகளிர் – விதுப்புற்று

பூக்கணும் இமையார் நோக்குபு மறைய
மென் பூ வாகைப் – புன் புறக் கவட்டிலை
பழங் கன்று கறித்த பயம்பு – அமல் அறுகைத்
தழங்குகுரல் வானின் – தலைப்பெயற்கு ஈன்ற

மண்ணு மணி அன்ன மாஇதழ்ப் பாவைத்
தண் நறு முகையொடு – வெண் நூல் சூட்டி
தூஉடைப் பொலிந்து – மேவரத் துவன்றி
மழை பட்டன்ன, மணல் மலி பந்தர்

“இழை அணி சிறப்பின்” – பெயர் வியர்ப்பு ஆற்றி
தமர் நமக்கு ஈத்த “தலைநாள் இரவின்”

‘உவர் நீங்கு கற்பின் – எம் உயிர் உடம்படுவி!
முருங்காக் கலிங்கம் – முழுவதும் வளைஇ
பெரும் புழுக்குற்ற நின் பிறைநுதல் – பொறி வியர்
உறு வளி ஆற்றச் – சிறு வரை திற’ என

ஆர்வ நெஞ்சமொடு – போர்வை வவ்வலின்
உறை கழி வாளின் – உருவு பெயர்ந்து இமைப்ப
மறை திறன் அறியாள் ஆகி, ஒய்யென
நாணினள் இறைஞ்சியோளே – பேணி..

பரூஉப் பகை ஆம்பல் – குரூஉத் தொடை நீவி,
சுரும்பு இமிர் ஆய்மலர் வேய்ந்த
இரும் பல் கூந்தல் – இருள் மறை ஒளித்தே
– அகநானூறு

Filed under (அகம்), *எட்டுத் தொகை, அகநானூறு, மருதம் · Tagged with திருமணம், முதலிரவு, மூது எயினனார்